amstaffy

BULL TERIER W ZIMIE
Przypominający gladiatora angielski bulterier znany jest ze swej wielkiej siły, zwinności i odwagi. Rasa powstała w Wielkiej Brytanii, gdzie prowadzono selekcje pod kątem waleczności w starciu z innymi psami na ringu. Dzięki mocnej budowie ciała i muskulaturze te zgrabne i energiczne psy o bystrym, zdecydowanym i inteligentnym spojrzeniu wywierają naprawdę duże wrażenie. Jak można się spodziewać są doskonałymi psami obronnymi. Bulteriery są z natury agresywne w stosunku do innych psów, nie powinny być trzymane z innymi zwierzętami. Wyjątkowo przyjacielskie w stosunku do człowieka, bulteriery mają uprzejmy charakter i do prawidłowego rozwoju potrzebują dużo uczucia. Jeżeli od szczenięctwa są przyzwyczajane do dzieci, aby odpowiednio wcześnie zahamować ich skłonności do dominacji, potrafią być delikatnymi i życzliwymi towarzyszami. Dodatkowym atutem bulterierów jest poczucie humoru. Ze względu na siłę, którą dysponują, wymagają stanowczej tresury i dyscypliny. Należy im także zapewnić odpowiednią ilość ruchu. Są silnie zbudowane i mają wysoką odporność, co umożliwia im na przykład znoszenie wyjątkowo wysokich temperatur otoczenia. Mimo często używanego określenia "Biały rycerz" bulteriery mogą mieć różne umaszczenie: pręgowane, rude, czarne i trójbarwne. Brak ograniczeń wzrostu, a średnia wysokość ciała to od 43 do 53 cm. Masa ciała od 19 do 34 kg. Najważniejsze znaczenie w wyglądzie bulteriera ma zachowanie odpowiednich proporcji: wrażenia maksymalnej siły przy danej masie ciała. BULTERIER Bulterier to jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do terierów w typie bull. RYS HISTORYCZNY Pierwsze opisy psów walczących, podobnych do bulteriera spotykane są w literaturze dużo wcześniej, zanim nazwany ojcem rasy James Hinks przyprowadził je w roku 1862 na wystawę. Taplin (cytowany u Backmana) w 1803 roku pisze o terierach krzyżowanych z buldogiem wśród niższych warstw społecznych, których używano do polowań. Z roku 1808 pochodzi obraz Jamesa Warda przedstawiający bullterriera maści czarno podpalanej z białymi znaczeniami. Według Edwarda C. Asha były już w roku 1819 białe psy nazwane Bulterierami Paddington, ważyły około 30 kilogramów. Głowy miały podobne do boksera. Około roku 1830 studenci z Oksfordu wyhodowali białe bullterriery a w roku 1842 Sir Richard Burton zabrał takiego psa do Indii, gdzie rasa ta stała się jedną z najbardziej lubianych przez kolonistów. James Hinks – hodowca zwierząt – około 1850 roku zaczął krzyżować bulteriery ze staroangielskimi białymi terierami. Wspomina się także o chartach angielskich i dalmatyńczykach. Swój udział w powstaniu rasy miał także z pewnością pointer, Bedlington Terrier i Staffordshire bulterier. Hinks miał ambicję by wyhodować rasę o białej maści. Jego psy miały być nie tylko piękniejsze od dawnych bulterierów, ale musiały także posiadać ich cechy charakteru – waleczność i zwinność. ZACHOWANIE I CHARAKTER Bulterier jest zrównoważony, dający się podporządkować, żywy i bystry, lecz często uparty. Jest wesoły, ale nie nadpobudliwy. Wbrew powszechnej opinii jest pojętnym uczniem lecz niezależny charakter utrudnia pracę z psem. Swym wyglądem wzbudza respekt, nierzadko obawę. Jest wyjątkowo przyjazny ludziom, choć należy socjalizować go z innymi zwierzętami od szczenięcia. Lubią dzieci, lecz zabawy powinny odbywać się pod kontrolą. UŻYTKOWOŚĆ Początkowo hodowane jako szczurołapy, później wykorzystywane do walk psów oraz polowań na niedźwiedzie (w większej grupie). Psy te są bardzo wyczulone na ogień, według niektórych źródeł alarmowały w wioskach o pożarze. Obecnie są głównie psami rodzinnymi. Bulteriery dobrze czują się w psich sportach, takich jak agility czy flyball. Szczególnie nie poleca się szkolenia obronnego, gdyż z racji na wrodzoną porcję agresji psa, nieumiejętnie przeprowadzony kurs może skończyć się poważnymi problemami. SZATA I UMASZCZENIE U psów tej rasy występuje szeroka skala umaszczenia: biała, pręgowana, tricolor, czerwona, płowa. Niepożądana maść niebieska i czekoladowa. U bulterierów o umaszczeniu kolorowym przewaga białego koloru może być przyczyną dyskwalifikacji na ringu wystawowym. Nakrapiana lub przesiana biała sierść jest uznawana za wadę, lecz znaczenia na głowie są dopuszczalne. ZDROWIE I PIELĘGNACJA Wymaga doświadczonego i konsekwentnego hodowcy, który będzie potrafił odpowiednio postępować z psem i zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu. Bullterriery powinny pracować raczej krótko i intensywnie, niż długo. U psów o umaszczeniu całkowicie białym może występować głuchota. Sierść łatwa w pielęgnacji, do zbierania martwego włosa używa się rękawicy zmoczonej wodą,a do wyczesywania psa gumowej szczotki.

amstaffy wcale nie są mordercami jak go wychowasz dobrze to będzie dobry.
A jak go wychowasz na morderce to on będzie mordercą i tyle .
Kocham je ma nawet jednego wabi się Boguś.
A teraz coś o rasie American Staffordshire Terier .

Pitbull powstał jako eksperyment w hodowli, którego celem było wykreowanie walczacego psa pełnego szybkości, siły i wytrzymalości, odporności na ból oraz dużej siły szczęk. Walczące psy typu bull i terier istnieją od ponad stu pięćdziesieciu lat. Pitbull jak też jego wersja wystawowa AICC AMSTAFF, równo legle z angielskim stafikiem, boston terierem i bulterierem mają wspólne genetyczne pochodzenie. Jest ono głęboko zakorzenione nie tylko w psich walkach. Przodkowie tych psów walczyli z bykami, niedźwiedziami i innymi psami, a nawet lwami. Buldog, który po części stworzył obecnego pita, nie byl tym ocieżałym, pokracznym psem, jakiego znamy dzisiaj. Ten buldog sprzed kilku wieków był zwinnym, muskularnym psem średniego wzrostu, używanym do szczucia na psy, byki i niedźwiedzie. [www.amstaff.infocoig.pl] Buldogi były podziwiane za swoją nieustępliwość, odwagę i wytrzymałość na bol, czyli za wszystkie atrybuty wymagane od psów walczących z przeciwnikami wielokrotnie od nich większymi. Obrazy z tamtych czasów pokazują nam buldoga jako psa bardzo przypominającego swoim wyglądem dzisiejszego pitbulla. To podobieństwo w wygladzie spowodowało, ze wielu amerykańskich hodowców tej rasy uważa, iż współczesny pitbull nie ma wcale w sobie do mieszki krwi teriera. W licznych amerykańskich książkach i opisach występuje on po prostu pod nazwą buldog. Publikacje te czasami prezentuja teze, ze pitbull to w rzeczywistości oryginalny średniowieczny buldog z Wysp Brytyjskich. Wiekszość jednak źródel historycznych nie potwierdza tej teorii. Istnieje wiele dowodów potwierdzających robienie krzyżówek buldogów i terierów. Powodem mieszania tych ras była chęć zwiększenia szybkości i sprawności u bądź co bądź potężnych buldogów poprzez dodanie zdolności łowczych ówczesnych terierów. Wczesne brytyjskie buldogi nie były krzyżowane wyłącznie z terierami. Przysłowiowa nieustępliwość i zaciętość w walce były tak bardzo podziwiane u buldogow, że próbowano wszczepić owe cechy nawet tak odmiennym psom jak wyścigowe greyhoundy, krzyżujac je z buldogami. Inne krzyżówki doprowadziły do powstania całkiem odrębnych nowych ras, czego przykładem jest bulmastiff krzyżówka buldoga i angielskiego mastiffa. Walki z bykami i niedźwiedziami zostały w Anglii zakazane tzw. humanitarnym aktem parlamentarnym z 1835 roku. Wtedy to właśnie walki psów, chociaż wcale nienowe, stały się bardziej popularne częściowo z powodu powyższego aktu, a częściowo z racji tego, że można je było organizowac w tajemnicy dużo łatwiej niż walki z dużymi zwierzętami. Buldog, tak idealnie nadający się do walk z bykami i niedźwiedziami, okazał się troche zbyt powolny do walk psich. Potrzeba było u psów wiecej sprytu i szybkości, aby przyciągnąć widzów do tych widowisk. Polujące teriery z tamtych czasoó wspaniale nadawały się do tego celu, gdyż posiadały nie tylko wrodzoną wole walki z innymi zwierzętami, lecz także wytrzymałość i odwage. Krzyżówki zaciekłych buldogow z agresywnymi terierami staly sie w tamtych czasach chlebem powszednim. Teriery przez długi czas były używane do polowań i atakowania różnych zwierząt. Foksteriery towarzyszyły sforom innych psów myśliwskich, wchodząc do nor i zabijając badź też wypłaszając z nich lisy. Terierów używano również do polowań na borsuki, wydry i inne zwierzęta. Często także wykorzystywano je do tępienia szczurów. [www.amstaff.infocoig.pl] Ich szybkość i zajadłość w polowaniach na te gryzonie sprawiały, że były one bardzo użyteczne w czasach, gdy szczury stanowiły główną plage. Wiekszość źródeł podaje, ze bulterier powstał ze skrzyżowania obecnie wymarłego juz białego teriera angielskiego przypominającego kształtem i rozmiarami manchester teriera z buldogiem. Inni znawcy tematu twierdzą, że różne rodzaje terierów były krzyżowane z buldogami. Podtrzymując tę teze, pokazują oni, że niektóre odmiany bulterierow mają szorstką sierść, podczas gdy inne gładką oraz cała game kolorów niespotykaną ani u buldogow, ani tez u wyżej wspomnianego białego teriera angielskiego. Tak wiec współczesny pitbull pomimo marginalnych poglądów, że to kopia średniowiecznego buldoga z pewnością jest wynikiem krzyżowania buldogow z terierami. Nie jest on jednak jedynym, którego można by zakwalifikować jako buli i teriera. James Hinks stworzył rase niezmiernie populamego bialego bulteriera, z jego świńsko jajowatym łbem. Hinks nie tylko skrzyżował buldoga z białym angielskim terierem, ale prawdopodobnie dodał też trochę "krwi" dalmatynczyka i pointera hiszpańskiego. W późniejszym czasie dodano jeszcze do wspomnianej krzyżówki Hinksa trochę "domieszki" wczesnego staffordshire bulteriera, z białej uzyskując odmianę kolorowego bulteriera. Mały, elegancki boston terier także wywodzi się z krzyżowek buldoga z terierem. Staffordshire bulterier (nazywany potocznie staffbullem, staffybullem lub po prostu stafikiem) jest, można by powiedzieć, najczystszym i najstarszym rezultatem krzyżówek buldoga z terierem. Został on uznany jako rasa przez angielski Kennel Club w 1935 roku, a przez amerykański dopiero w 1974 roku. [www.amstaff.infocoig.pl] Warstwy robotnicze hrabstwa Staffordshire w centralnej Anglii od wielu pokoleń lubowały sie w krwawych "sportach", a obszar ten słynal z walczących psów. Wielu z tych psich wojowników trafilo ze Staffordshire do Ameryki, gdzie odegrały kluczową role w tworzeniu amerykańskiego pitbulteriera i później jego odmiany ze zwiazku AKC amerykańskiego Staffordshire teriera. Współczesny stafik jest niższy i ogolnie mniejszy zarówno od pita jak i amstaffa. Anglicy, mający poczucie winy za wyhodowanie rasy walczącej, wspołczesnie odcinają się od swojej przeszłości, dając temu wyraz między innymi w zakazie hodowli pita i amstaffa (traktując je słusznie jako jedną i tę samą rase), jak też w pozostawianiu nie ciętych uszu u swojego angielskiego stafika.


Wyglad ogólny: Powinien robić wrażenie psa o dużej sile w stosunku do swojego cieżaru i wzrostu. Pies mocny,umięśniony, a zarazem zwinny i elegancki w ruchu, czujny na sygnały otoczenia. Powinien być zwarty o niezbyt długich kończynach, nie podkasany. Jego odwaga jest przysłowiowa.

Głowa: Średniej długości, dobrze wysklepiona. Czaszka szeroka. Wyraźnie widoczne mieśnie policzkowe. Stop wyraźnie zaznaczony, uszy osadzone wysoko.

Uszy: Mogą być cięte lub nie. Preferowane są uszy nie ciete, które powinny byc krótkie, załamane w płatek róży, lub wysoko załamane do przodu. Uszy wyraźnie obwisłe stanowią wade.

Oczy: Ciemne, okrągłe, głęboko osadzone, szeroko rozstawione. Wągrzyca na powiekach jest niedopuszczona.

Kufa: Średniej długości, w częsci górnej zaokrąglona, o linii wyraźnie opadającej pod oczami. Szczęki silnie zarysowane. Szczęka dolna powinna być mocna, zdolna do silnego chwytu.

Wargi: Różowe i zwarte, bez odcinkow obwisłych.

Uzębienie: Górne siekacze dotykaja zewnętrznej powierzchni siekaczy dolnych.

Trufla: Zdecydowanie czarna.

Szyja: Cieżka, nieco wygieta, zwężająca się od łopatek ku nasadzie głowy. Średniej długosci. Nie ma podgardła.

Tłów: Ramiona silne i umięśnione. Szerokie ukośnie osadzone łopatki. Górna linia: Grzbiet jest krótki, nieznacznie opadający od kłębu ku zadowi. [www.amstaff.infocoig.pl] Zad krótki, łagodnie opadajacy do nasady ogona. Lędźwie lekko wysklepione.

Klatka piersiowa: Żebra dobrze wysklepione, szerokie i płaskie, dobrze zwiazane między sobą. Kończyny przednie rozstawione, aby umożliwic rozwój szerokiej i głebokiej klatki piersiowej.

Ogon: Stosunkowo krótki w proporcji do rozmiarow psa, nisko osadzony, wyraźnie zwężający się ku cieńkiemu wierzchołkowi. Nie zawinięty, nie powinien być noszony powyżej grzbietu. Nigdy ciety.

Kończyny przednie: Proste, o silnym, zaokrąglonym kośccu. Pionowe środręcze. Brak najmniejszego wygięcia ku przodowi.

Kończyny tylnie: Dobrze umięśnione, o wydłużonych stopniowo zwężających się podudziach, nie wykrzywione ani do środka, ani na zewnątrz. Łapy średniej wielkości, zwarte i dobrze wysklepione.

Ruch: Elastyczny, bez kołysania sie, nie toczący. W kłusie ruch symetryczny (nie skośny).

Szata: Sierść krótka, przylegająca, twarda w dotyku i lśniąca.

Maść: Dopuszczalne wszelkie typy umaszczenia, jednolite, kolorowe i łaciate, choć umaszczenie jednolicie białe, [www.amstaff.infocoig.pl] z ponad 80% przewagi bieli, czarne podpalane brązem i wątrobiane nie powinno znajdować zbytniego uznania.

Ciężar i wzrost: Ciężar powinien być proporcjonalny do wzrostu. Najwłaściwsza wysokość w kłębie:
Pies 18-19 cali ( 46-48cm)
Suka 17-18 cali (43-46cm)

Wady: Wszelkie odchylenia od cech charakterystycznych, opisanych we wzorcu, stanowią wade, która musi być oceniona w zależności od stopnia jej występowania

.